فصلنامه علمی مرمت و معماری ایران
شماره هاي اتي
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
ایلقار اردبیلچی1 
، سعید حقیر*2 ، حامد مظاهریان1 ، سعید خاقانی1
، سعید حقیر*2 ، حامد مظاهریان1 ، سعید خاقانی1
1- پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
2- پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران ،saeid.haghir@ut.ac.ir
2- پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران ،
چکیده: (251 مشاهده)
حفاظت از بافت تاریخی به روش افزودن ساختارهای جدید به آن در اکثر موارد با ارجاع به اسناد تدوین‌شده از سوی سازمان‌های بین‌المللی انجام می شود. این درحالی است که این اسناد، بیشتر اصول کلّی را مطرح کرده‌اند و این، راهنماهای طراحیِ ملّی و منطقه‌ای هستند که دقیق‌تر و مبتنی بر شرایط، رویکردهای مطرح در اسناد بی‌المللی را بسط می‌دهند. از این رو، بررسی آن‌ها در کنار و به دنبال اسناد بین‌المللی اهمیّت دارد؛ مطالعه‌ای که تا به حال صورت نگرفته است. در این راستا، پژوهش حاضر، با صورت‌بندیِ موضع پیشنهادی در راهنماهای ملّی و منطقه‌ای، در قالب رویکردهای طراحی، از چیستی‌شان می پرسد. بدین منظور، داده‌های مورد نیاز با مطالعه‌ی اسناد مرتبط گردآوری و بر اساس ساختار رویکرد در سه سطح نگرش، راهبرد و روش کدگذاری شدند. در ادامه بر مبنای مقایسه‌ی تطبیقیِ کدهای حاصل، رویکردهای پیشنهادی توصیف شدند. نتایج حاصل نشان می‌دهد که در رویکرد طراحی پیشنهادی از سوی سازمان‌های ملّی و منطقه‌ای، نگرش مبنا، سندانگاری و بافت‌شهری‌انگاریِ بافت تاریخی است. متأثر از این نگرش، برای حفاظت از سندیّت بافت، اجتناب از تغییر و در عین حال برای دوام آن به عنوان بافت شهری، ایجاد تغییر ضروری است. بر این اساس، به منظور طرح توآمان‌شان، در سطح راهبرد به مدیریت تغییر با ارجاع به ویژگی‌های بافت تاریخی توصیه شده است. بنابراین، طرحی هماهنگ با بافت تاریخی روش مطلوب است که امکان بیان‌های نوآورانه در آن به شرط سازگاری و هماهنگی وجود دارد. در این میان پهار سند این موضع گیری را مشروط تعریف می کنند.
شماره‌ی مقاله: 157
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |