مجموعه بناهای آرامگاهی گروه ویژه‌ای را در معماری دوره اسلامی ایران تشکیل می‌دهند. بنیان اولیه شکل‌گیری این مجموعه‌ها تدفین یک فرد شاخص مذهبی یا سیاسی بوده و معمولاً به‌تدریج و درطول زمان‌های بعدی، بناهای جانبی دیگری مانند مسجد، مدرسه، خانقاه، و غیره به آنها افزوده می‌شده است. در دوره ایلخانی که یکی از دوره‌های درخشان و تأثیرگذار در تاریخ معماری اسلامی ایران است؛ روند ساخت مجموعه‌های آرامگاهی بیش از پیش دنبال شد. مجموعه باباعبدالله یکی از بناهای ایلخانی شهر نایین است که طی مداخلات و مرمت‌های سالیان اخیر، ابعاد تازه‌ای از این بنا آشکار و اطلاعات تازه‌ای از گونه و کارکرد آن و نیز مراحل توسعه تاریخی‌اش نمایان شد. در پژوهش حاضر که به روشی توصیفی ـ تحلیلی و به اعتبار بررسی‌های میدانی و کتابخانه‌ای به انجام رسیده، خصوصیات سبکی و نیز مراتب توسعه و تحولات معماری مجموعه باباعبدالله موردبحث و بررسی قرار گرفته است. از نتایج پژوهش آن است که بنیان اولیه مجموعه، به‌صورت مقبره منفرد و گنبددار ایلخانی بوده که بعداً مسجد درکنار آن احداث شده است؛ لذا مجموعه باباعبدالله جزء بناهای آرامگاهی توسعه‌یافته‌ای است که روند تدریجی مداخله در آن، از دوره ایلخانی تا به امروز تداوم داشته است.