- فصلنامه علمي

جهان کنونی به سمت توسعه حضور سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری هوش مصنوعی در تمام عرصه‌های شغلی بشر است و معماری نیز از این امر مستثنی نیست. اکنون این پژوهش به دنبال ارائه مدلی نظری و عملی از هوش طراحی خودکار است که مسئله یادگیری چیدمان و روابط فضایی را به الگوریتم‌های هوش مصنوعی ارائه نماید؛ بنابراین سؤال این پژوهش ارائه مدل نظری و عملی از طریق تلفیق شیوه‌های مبتنی بر محاسبات جهت یادگیری ماشین برای اعمال روابط فضایی در پلان‌های مسکونی بر مبنای ضوابط و استانداردهای معماری است. در واقع مسئله این پژوهش یافتن شیوه‌ها و تکنیک‌های دقیق اعمال روابط فضایی بر روی پلان‌های معماری از طریق الگوریتم‌های هوش مصنوعی بر اساس ضوابط معماری است که باید توسط هوش طراحی خودکار در ماشین‌ ادراک و سپس در فرایند طراحی اعمال گردد. همچنین فرضیه پژوهش نشان می‌دهد که برای رسیدن به این امر نیاز به استفاده از ماتریس‌های هم‌جواری، فرمول‌های محاسباتی و الگوریتم‌های متنوع برای ادراک و تولید روابط فضایی است؛ لذا روش پژوهش، تحقیق تبیینی بررسی و انتقال ایده‌ها و اطلاعات پیچیده مبتنی بر گردآوری داده‌های آن شامل مطالعات کتابخانه‌ای، اسنادی، نمونه‌های آموزشی، محاسبات و فرمول‌های ریاضی است. در واقع روش تبیینی به دنبال ارائه دانش جدید یا توصیف یک فرایند و یا توسعه یک مفهوم است. همان گونه که نتایج پژوهش نشان می‌دهد به‌جای شروع تصادفی تولید پلان از طریق الگوریتم‌های تکاملی می‌توان از طریق ترکیب ماتریس‌های هم‌جواری، فرمول‌های محاسباتی با الگوریتم تکاملی، روابط فضایی را در پلان‌های معماری سریع‌تر و دقیق‌تر انجام داد.
 

واژه‌های کلیدی: هوش مصنوعی، طراحی خودکار، روابط فضایی.

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---