شماره هاي اتي
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- ، shahbazi.behrouz@gmail.com
چکیده: (581 مشاهده)
اغتشاش و آشفتگی در نمای بناهای مسکونی در شهرهای معاصر، مسئله‌ای است که در ادبیات معماری و شهرسازی بسیار به آن اشاره می‌شود. مدیران و طراحان شهری معتقدند که عوامل طراحی و فردگرایی معماران معاصر یکی از عوامل مؤثر در به وجود آوردن وضعیت فوق است. بدین منظور راه‌حل‌ها و قوانینی در صورت معماری و از لحاظ فرمی و بصری در جهت کنترل و مداخله برای بهبود اوضاع کنونی وضع شده که به نظر می‌رسد در عمل، کارایی و مقبولیت لازم را نداشته است. این پژوهش جهت فهم عمیق‌تر موضوع و بازخوانی و تبیین دوبارۀ این مسئله، در جستجوی یک چارچوب نظری است که با پذیرش واقعیت گریزناپذیر فردگرایی در دوران معاصر، به دنبال تقویت هم‌بودی و همبستگی انسانی باشد. چارچوبی که بتواند با تکیه بر اهمیت نقش نما به عنوان چهره‌ای که مالک و طراح بنا برای خود متصورند، شیوۀ تفکر معماران در تعریف خود و تأثیر آن در مرحلۀ تفسیر مسئله نما و قاب‌بندی آن را تغییر دهد و به عنوان نقطۀ عزیمت در فرایند طراحی مفید واقع شود. این پژوهش با تکیه بر معرفت‌شناسی پراگماتیستی و نظریات و روش پیشنهادی ریچارد رورتی، به دنبال راهکاری نظری مختص زمان اکنون است. تحقیق حاضر در مجموع به روش کیفی و مشاهدۀ اوضاع کنونی و با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای انجام شده است. در پایان همدلی با دیگری به مثابۀ راهی جهت توسعۀ مفهوم خود (طراح-مالک)، مااندیشی و ایجاد همبستگی در چهرۀ بناهای مسکونی پیشنهاد می‌شود. اندیشه‌ای که مبتنی بر طراحی‌های مشارکتی و کاربر- محور در معماری است و با گسترش دایرۀ خود در طراحی نماهای مسکونی، هم‌بودی به جای هم‌ستیزی با دیگران در فضاهای همسایگی را تشویق می‌کند.
شماره‌ی مقاله: 102
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
معماري و شهرسازي
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
