شماره هاي اتي                   برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشگاه هنر اسلامی تبریز
2- دانشگاه هنر اسلامی تبریز ، p.hashempour@tabriziau.ac.ir
چکیده:   (15 مشاهده)
نما به‌‌عنوان بخش مهمی از کالبد معماری در انتظام بخشی ساختار و نمایشی از اندیشهها است. همچنین به‌عنوان مفهومی منسجم و در جهت ایجاد جذابیت، نمایان شده و سطوح مختلفی از ماندگاری را ایجاد میکند. اما رشد سریع، نماهایی آشفته را به‌دنبال داشته که به‌ دور از مفاهیم ماندگاری و دارای تناقض میباشد. نماسازی خانههای تبریز به‌عنوان یکی از نمونههای شاهد در نظر است تا درسیری تطبیقی میان اندیشهها، به مفهوم ماندگاری در آن پرداخته شود. هدف دستیابی به ارتباط بین الگوهای معماری ماندگار به واسطه تطبیق دوره‌های زمانی خانه‌های تبریز و پاسخگویی به سوالات پژوهش می‌باشد. پرسش نخست " الگوهای مختلف نماسازی در خانه‌های قاجار و پهلوی شهر تبریز چه سطحی از ماندگاری اثر معماری را ایجاد کرده اند؟" و در پرسشی دیگر " تحقق مفهوم ماندگاری در لایه‌های عمیق آن، چگونه بر معماری تاثیرگذار است؟" مطرح می‌باشد. روش تحقیق با بررسی کمی و کیفی صورت گرفته که در ابعاد کیفی مدل اولیه تنظیم شده و شاخص‌های موثر بر موضوع تحقیق مورد بررسی و تبیین قرار گرفته است. همچنین بنا بر شاخص‌های به‌دست آمده از مبانی نظری به کیفیت سنجی ازسوی متخصصین پرداخته شده و با روش آنتروپی، ارزیابی ریاضی انجام می‌گیرد. در نهایت موضوعات کمی و کیفی پژوهش درنمونه خانه­های به ثبت رسیده در دو دوره قاجار و پهلوی شهر تبریز با یکدیگر تطبیق داده شده و در نهایت با استنتاج منطقی نتیجه‌گیری می‌شود. یافته‌های تحقیق ماندگاری در دوره‌های مختلف را با لایههای سطحی مُدگرایی، نیمه عمیق سبک گرایی و عمیق ارزشهای فرهنگی نشان می‌دهد. به طوری که با قیاس، ایجاد لایه‌های عمیق در قاجار و برخی به صورت محدود در پهلوی قرار گرفتهاند. همچنین شناخت مفاهیم پنهان در جنبه‌های مختلف ماندگاری تحت تاثیر فرهنگ و معناهای مرتبط با آن است که زمینه‌ای اثر بخش برای ایجاد نقشی ماندگار در لایه‌های عمیق معماری را به دنبال دارد.
 
شماره‌ی مقاله: 181
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: معماري و شهرسازي

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.