شماره هاي اتي                   برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
2- دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران ، mehdizadeh@iust.ac.ir
چکیده:   (448 مشاهده)
به دلیل گسترش آپارتمان­نشینی در سال­های اخیر، ضرورت انجام مطالعاتی که به شناسایی مولفه­های موثر بر آسایش و سلامت ساکنین در ساختمان­های مسکونی بپردازد، افزایش یافته است. بیشتر پژوهش­ها عناصر چهارگانه­ی آسایش حرارتی، صوتی، بصری و کیفیت هوا را مهمترین عناصر موثر بر کیفیت محیط داخلی می­دانند و مدل­های وزنی مختلفی برای این عناصر تهیه شده است. با این حال این پژوهش­ها بیشتر در کاربری­های غیر از مسکونی صورت گرفته است و گسترش نتایج این پژوهش­ها به سایر مناطق جغرافیایی قابل قبول نیست. هدف پژوهش حاضر تهیه مدل وزنی ضرایب تاثیر مولفه­های محیطی موثر بر کیفیت محیط داخلی در آپارتمان­های مسکونی در ایران و بررسی تفاوت­های این مدل با سایر مدل­های موجود است.
در مرحله اول مرور ادبیات پژوهش به منظور مطالعه­ی مدل­های وزنی مولفه­های کیفیت محیط داخلی و شناسایی معیارهای موثر انجام شد. در مرحله دوم برگزاری پنل دلفی خبرگان به منظور ارزیابی معیارهای پژوهش انجام شد و در مرحله سوم وزن دهی معیارها توسط روش بهترین بدترین فازی (FBWM) صورت گرفت.
نتایج تحقیق مدل وزنی ضرایب تاثیر چهار دسته معیار و 18 زیرمعیار محیطی بر ادراک کیفیت محیط داخلی را ارائه می­دهد. یافته­ها مولفه­ی حرارتی را به عنوان پراهمیت ترین معیار و شرایط روشنایی، کیفیت هوا و شرایط صوتی را در رده­های بعدی دسته بندی کرد. قیاس نتایج بدست آمده با سایر مدل­های وزنی نشان­دهنده­ی تفاوت نتایج در زمینه­های مختلف جغرافیایی و فرهنگی و کاربری­های مختلف است. بر این اساس کیفیت صوتی در کاربری مسکونی پایین­ترین وزن را دارد درحالی که در کاربری اداری بیشترین تاثیر را در آسایش افراد دارد. همچنین کیفیت هوا در کاربری­های اداری و آموزشی در اولویت بالاتری از کاربری مسکونی قرار دارد و قرار گیری مولفه­ی بصری در رده­ی دوم نشان دهنده­ی اولویت بیشتر شرایط روشنایی در ساختمان­های مسکونی است.
شماره‌ی مقاله: 166
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: معماري و شهرسازي

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.